Rozdział VIII

-A tak w ogóle, to nazywam się Candy- przedstawiam się i widzę rozbawienie na twarzy trybutki z Drugiego Dystryktu.

-Ooo, jak słodko- chichocze dziewczyna.

-Chcesz zastraszyć naszą sojuszniczkę Alex?- za Dwójką pojawia się Amber z szerokim, serdecznym uśmiechem na ustach- Mam nadzieję, że nie zrobiłaś sobie krzywdy?

-Nie, ja tak mam, już się przyzwyczaiłam- odpowiadam zauroczona urodą dziewczyny.

Nagle ze zdziwieniem stwierdzam, że twarze dziewczyn zmieniają się w nieprzeniknione, wrogie maski. Po chwili zaczynam rozumieć. Koło nas staje na oko piętnastoletni chłopak z Dziewiątego Dystryktu.

- Cześć, co tam u was?- mówi nieśmiało chłopak.

-Chcesz zginąć jako pierwszy? Niee? To lepiej spadaj!- Nigdy nie przypuszczałabym, że Amber może wyglądać i mówić tak groźnie. Słyszę jeszcze warczenie i zdziwiona patrzę na Alex, która szczerzy zęby jak rozjuszony pies.

Nic dziwnego, że chłopak umyka i tym samym wpada prosto na chłopaka z Jedynki.

-Myślę, że jednak zginiesz jako pierwszy!- mściwie śmieje się Jedynka.

-Po co cały ten cyrk?- pytam zdziwiona.

-Wiesz, jak się nas boją, to się nie zbliżają i nie przeszkadzają w robocie- śmieje się cicho Wonder.

-Dobra, idziemy, bo cały trening przegadamy, Candy, uważaj, pudła za tobą- mówi Alex i wybucha śmiechem.

-Dzięki- chichoczę cicho i idę do stanowiska z toporami.

Patrzę na wszystkie idealne trzonki i ostrza i przed oczami stają mi treningi w Czwórce. Pamiętam, jak raz strzelając z łuku prawie zabiłam trenerkę. Innym razem wbiłam sobie miecz w stopę. Na szczęście niezbyt głęboko. Na pewno jestem groźna. Ale chyba bardziej dla siebie, niż dla innych. Czy jeszcze kiedyś zobaczę rodziców, Sama, Annie? Sama i Annie? Sama? Stop! Miałam o tym nie myśleć. Wracaj do rzeczywistości. Biorę jeden z toporów i bez problemu odcinam głowy i kończyny trzem manekinom, a w czwartego rzucam, trafiając go w czoło.

-Niezła robota- głęboki głos zwraca moją uwagę i po raz kolejny dzisiejszego dnia na twarz wypływa mi rumieniec. Znów widzę ten cudowny uśmiech. Te ciemne włosy i szaro-zielone oczy o niezwykłej głębi- Mogę się przyłączyć?

-Jasne- odpowiadam, na co on podaje mi topór i sam bierze jeden.

-Nazywasz się Candy, prawda?- pyta, a ja przytakuję- Ładne imię. Może mnie czegoś nauczysz, bo mało bawię się toporami.

-Bawisz się?- pytam kpiąco- Prawdopodobnie umrzemy, a ty to traktujesz jak zabawę?

-Heej, nie denerwuj się- mówi, niebezpiecznie zbliżając swoją twarz do mojej. Przynajmniej patrzy w oczy, a nie w dekolt, ale jego usta wyglądają z tej odległości wyjątkowo kusząco. Candy, dziecko, co ty gadasz? Idziesz na śmierć, a zajmujesz się kuszącymi ustami swojego prawdopodobnego zabójcy? Takimi kuszącymi ustami. Taaakimi... kuszącymi. Hejejej, z powrotem  do rzeczywistości. Ale one są taak- To co, pokażesz mi coś?

-Jasne, pewnie, a jak ty masz na imię?- pytam zdezorientowana, gwałtownie wyrwana z rozmyślań.

-Carl- wyciąga rękę. Uściśnij ją głupia! Tak, bardzo dobrze, ręka w górę. Ale nie! Nie ma go tykać w brzuch. Hmm, twardy brzuch. Jego zdziwiony wzrok mówi tak wiele. Po chwili wybucha śmiechem, a ja przypominam w tej chwili prawdopodobnie pieczonego buraczka. A może w sumie surowego?

-Przepraszam- wybucham histerycznym śmiechem.

-Nie szkodzi- Jak on się cudownie uśmiecha. Koniec!

Staram się nauczyć go trochę obchodzenia się z toporami, a potem on uczy mnie jak sie obchodzić z mieczem, wychodzi mi całkiem dobrze, ale on jest w tym wypadku genialny.

-Spójrz, musisz trzymać ręce trochę inaczej, bliżej- mówi obejmując mnie od tyłu. Widzę, że Amber się do mnie szczerzy, po czym sama podchodzi do Mikesa i zaczyna z nim rozmawiać, ale on cały czas zerka na mnie i na Carla.

-Chcesz przyjść dziś wieczorem na dach? Świetnie widać tam zachód słońca- pyta pod koniec dnia, po tym jak trenowaliśmy jeszcze rzuty włóczniami, walkę maczugami, wspinaczkę i strzelanie z łuku. Po całym dniu idziemy do wind i wracamy na swoje piętro.

-Widzę, że mamy tutaj jakieś gołąbeczki- mówi kpiąco Mikes, a Finnick patrzy na mnie pytająco.

-Jak z kimś rozmawiam, to od razu oznacza, że jesteśmy gołąbeczkami?- Pytam, kładąc nacisk na ostatnie słowo.

-Przecież widziałem, jak na ciebie patrzył- upiera się przy swoim chłopak. Tylko tego mi teraz brakuję, żeby uważał, że się zakochałam. A jeżeli już Carl jakoś na mnie patrzył, to raczej rozbawionym wzrokiem, po tym, jak dźgnęłam go palcem w brzuch. Szybko zjadam indyka z ryżem i sosem z jakiegoś nieznanego mi sera, cały czas czując na sobie spojrzenie Finnicka.

____________________________________________________________

To chyba najgorszy post w historii tego bloga. Nie potrafię opisywać normalnych ludzi, takich jak Carl, hahaha. :< No dobra, mam nadzieję, że mnie wszyscy nie znienawidzicie.