Rozdział I

Mimo szczęścia, które rozpiera mnie od prawie roku, czuję lekki niepokój. Dziś pierwsze dożynki Finnicka jako mentora, wiem, że się tym denerwuje. Nie dziwię się mu. Gdybym miała patrzeć na dwójkę dzieci, które zapewnie zginą, rozmawiać z nimi, dawać im rady, a potem widzieć ich śmierć, to chyba bym oszalała. Chociaż, w sumie, jeżeli od 14 lat oglądając Igrzyska, w tym te, w których uczestniczył jeden z moich najlepszych przyjaciół nie oszalałam, to chyba nic tego nie zmieni. O ile nie trafię na arenę. Ale to niemożliwe, byłby to zbyt duży zbieg okoliczności. Zresztą, ktoś pewnie by się za mnie zgłosił- przecież to Czwórka. Za Finna nie było ochotników. Ludzie chyba zaczęli sobie uświadamiać, że Igrzyska to nie tylko chwała i sława. To także ból i śmierć. Szybko myję się w 'wannie', czyli bali wypełnionej wodą, która wyjątkowo nie jest lodowata. Czekam, aż wyschną moje lekko kręcone, jasnobrązowe włosy i w tym czasie ubieram sukienkę- zieloną, do kolan. Jest na mnie dobra, czego się nie spodziewałam, bo jest jeszcze po mamie. Zarówno ja i mama jesteśmy raczej niewysokie. Uhh, chciałabym wyglądać jak Annie- szczupła, o oryginalnej urodzie i lekko rudych włosach. Nic dziwnego, że podoba się wielu chłopakom. Wychodzę z domu i idę po zacienionej, pylistej drodze, z której słychać i czuć morze. Dołącza do mnie najpierw Finnick, przyszykowany już przez swoją ekipę przygotowawczą, potem Annie, a na końcu Sam- wysoki brunet o pięknie wyrzeźbionej sylwetce. Kocha się w nim ta połowa dystryktu, która nie jest zainteresowana Finnickiem. Chodzę z nim na intensywny, obowiązkowy trening zawodowy dla 'szczególnie uzdolnionych'. Oznacza to codzienne tyrady i naukę posługiwania się każdym rodzajem broni, podczas, gdy ci 'nieszczególnie uzdolnieni' (w tym Annie) mają obowiązkowe treningi 3 razy w tygodniu. Ale my faktycznie jesteśmy w tym dobrzy- świetnie władamy każdym rodzajem broni, ale wszyscy mają swoją specjalność- Sam miecz i trójząb, ja noże i topory. Finnick też kiedyś był w naszej małej grupie, i zapewne dzięki temu wygrał Igrzyska. Dochodzimy na plac, Finn wchodzi na podwyższenie i siada na krześle dla mentora, obok Noxa, drugiego mentora, a my kierujemy się do kolejki do wejścia. Po chwili na scenie pojawia się Cessily Huf- opiekunka naszego dystryktu. Zanim podejdzie do mikrofonu musi pouśmiechać się do Finnicka swoimi granatowymi ustami, puścić oczko niewidoczne spod warstwy makijażu i pobawić się ułożonymi w rozgwiazdę, błękitnymi włosami. Wygląda gorzej niż zwykle. Chyba chciała się przypodobać zeszłorocznemu zwycięzcy. Po jego minie wnioskuję, że niestety jej zaloty są daremne. Cóż za szkoda.

- Witajcie, na obchodach 66 Głodowych Igrzysk! Specjalnie dla was, Czwarty Dystrykcie, mam film z Kapitolu- ćwierka, jakby miała się z czego cieszyć- nie dość, że Finnick przed chwilą dał jej do zrozumienia, że jest nieinteresująca, to zaraz wylosuje dwoje ludzi, którzy jej nienawidzą.

Oglądamy film i wysłuchujemy przemowy burmistrza na temat Traktatu o Zdradzie, który brzmi dziwnie znajomo (o, a może identycznie?) do tego zeszłorocznego.
-A teraz czas na losowanie trubutów! Panie jak zawsze pierwsze!- Cessily truchta wesoło do szklanej kuli, potykając się i o mało nie spadając ze sceny po drodze. Wyjmuje z niej karteczkę z największą gracją na jaką ją stać po tym incydencie i nieco spokojniej wraca do mikrofonu. Uśmiecham się krzepiąco do przerażonego Finnicka.

-Candy Lee- wykrzykuje Huf a w morskich oczach Finna nagle widzę rozpacz i jeszcze większy strach. Nie rozumiem o co mu chodzi i ciągle uśmiecham się jak głupia, do czasu kiedy zauważam dziesiątki par oczu wpatrujących się we mnie i przypominam sobie, że tak właśnie się nazywam. Uśmiech powoli spełza mi z twarzy, a jego miejsce zajmuje paraliżujący strach. Gdzieś z tyłu słyszę wysoki pisk, a zaraz potem szloch. To Annie, płacze, bo znów kogoś traci. Tym razem, pewnie na zawsze.